در اوایل زمان، غذا در جایی که پیدا می شد مصرف می شد. خانواده ها در روستاها خودکفا بودند. هنگامی که ظروفی نیاز بود، طبیعت کدو، پوسته و برگ را برای استفاده فراهم می کرد. بعدها، ظروف از مواد طبیعی مانند کنده های توخالی، علف های بافته شده و اندام حیوانات ساخته شدند.
پارچه‌هایی که از خزها به‌عنوان لباس‌های بدوی استفاده می‌شدند. الیاف را با بافتن به نمد تبدیل می کردند. از این پارچه ها لباس می ساختند و یا به شکل کیسه در می آوردند و برای بسته بندی استفاده ی کردند. با فرآیند بافندگی، علف‌ها و بعداً نی‌ها به صورت سبدهایی برای نگهداری مواد غذایی اضافی ساخته می‌شدند. برخی از غذاها را می‌توان برای وعده‌های غذایی بعدی ذخیره کرد و زمان کمتری برای جستجو و جمع‌آوری غذا لازم بود.
